اگر علاقه‌مند به ارزهای دیجیتال باشید، حتما باید با نئو، این ارز دیجیتال فوق العاده آشنا شوید. نام نئو قبلا انت شیرز بود و حالا با عنوان اتریوم چینی هم از آن یاد می‌شود. نئو شباهت‌های زیادی به اتریوم دارد اما ویژگی‌های بسیار جالب و ناشناخته‌ای در این فناوری وجود دارد.
طبق چیزی که در وب‌سایت رسمی این ارز دیجیتال نوشته شده است، نئو یک پروژه بلاک چینی است که توسط یک بنیاد غیرانتفاعی توسعه یافته است. این پروژه از فناوری بلاک چین و هویت دیجیتال برای دیجیتالی سازی دارایی‌ها، مدیریت خودکار دارایی‌ها با استفاده از قراردادهای هوشمند و تحقق «اقتصاد هوشمند» با توزیع جمعی بهره برده است.
در واقع نئو یک پلتفرم و شبکه بزرگ است و واحد ارزی NEO فقط جزئی از این شبکه است.
هدف اصلی نئو این است که شبکه توزیع شده نئو یک اقتصاد هوشمند را ایجاد کند.
نئو توسط شرکت OnChain واقع در شانگهای چین توسعه داده شد. تحقیقات در مورد نئو از سال ۲۰۱۴ آغاز شد.
پروژه Neo که ابتدا با نام انت شبرز شناخته شده بود، توسط دو جمع سپاری جذب سرمایه کرد. نخستین جمع سپاری در اکتبر ۲۰۱۵ به مدت ۱۰ روز ادامه داشت که طی آن ۱۷٫۵ میلیون توکن نئو به ارزش ۵۵۰،۰۰۰ دلار فروخته شد. در جمع سپاری دوم، ۲۲٫۵ میلیون توکن به قیمت ۴٫۵ میلیون دلار به فروش رفت.
نئو قصد ایجاد یک اقتصاد هوشمند را در سراسر جهان دارد که تمام مسائل اقتصادی روزمره را پوشش دهد. سه جزء اصلی این اقتصاد هوشمند عبارتند از:
- دارایی‌های دیجیتال
- هویت دیجیتال
- قرارداد هوشمند
یک دارایی دیجیتال چیزی است که در فرمت باینری و با حق استفاده وجود دارد. مالکیت حقیقی در دارایی‌های دیجیتال بسیار حائز اهمیت است.
با ظهور بلاک چین، مالکیت دیجیتال حقیقی تحقق یافت. با فناوری بلاک چین می‌توان دارایی‌های دیجیتال غیرمتمرکز،امن و بدون دخالت هر نهادی ایجاد کرد.
دو نوع دارایی‌های دیجیتال در نئو وجود دارد:
- دارایی‌های فراگیر یا جهانی
- دارایی‌های قراردادی
دارایی‌های جهانی توسط کل یک سیستم به رسمیت شناخته شده و می‌توانند توسط تمام قراردادهای هوشمند و مشتریان شناسایی شوند.
دارایی‌های قراردادی دارایی‌هایی هستند که فقط در قراردادهای خاص خود به رسمیت شناخته می‌شوند و نمی‌توانند در سایر قراردادها استفاده شوند.
به عنوان مثال ارزهای دیجیتال Golem و Bancor هر دو توکن‌هایی مبتنی بر قراردادهای هوشمند اتریوم هستند اما مثلا نمی‌توان در سیستم Bancor از توکن‌های گلم استفاده کرد.
ویکی‌پدیا هویت دیجیتالی را این‌گونه تعریف می‌کند:
یک هویت دیجیتالی اطلاعاتی از یک فرد است که روی کامپیوترهای یک نهاد ذخیره می‌شوند. این فرد می‌تواند حقیقی یا حقوقی باشد.
برای دیجیتالی کردن دارایی‌ها به کار، هویت دیجیتال قابل اعتماد است.
در پروژه نئو از استاندارد هویت سنجی X.509 که یک مدل صدور گواهی دیجیتال پذیرفته شده است، استفاده می‌شود.
تأیید هویت در نئو می‌تواند از روش‌های زیر صورت گیرد:
- استفاده از ویژگی‌های شناسایی چهره
- اثر انگشت
- صدا
- پیامک
- روش‌های چند مرحله‌ای دیگر
تصور کنید در خیابان هستید و قصد دارید سوار تاکسی شوید؛ از نرم افزار تلفن همراه خود یک خودرو درخواست می‌کنید و یک ماشین خودران (بدون راننده) شما را سوار می‌کند. تاکسی شما را به یک پمپ بنزین می‌برد و هزینه سوخت را هم از پولی که از مسافرهای قبلی دریافت کرده، پرداخت می‌کند. سپس شما را به مقصدتان می‌رساند و کرایه سفرتان هم از کیف پول الکترونیکی شما پرداخت می‌شود. در زمانی که تاکسی در حال رساندن شما به مقصد است، به صورت خودکار هزینه بیمه سالیانه و بدهی ماهانه مالک خود را هم می‌پردازد. بعد از اینکه شما را پیاده می‌کند به یک تعمیرگاه می‌رود تا عیب‌های احتمالی را هم برطرف کند.
شاید فکر کنید این‌ها صحنه‌ای از یک فیلم علمی و تخیلی باشد، اما این آینده جهان است؛ قراردادهای هوشمند می‌توانند بستری برای ساخت جهان آینده باشند.
یک قرارداد هوشمند، یک پروتکل ویژه است که برای مشارکت، تأیید یا اجرای مفاد یک قرارداد خاص، فعال می‌شود. قراردادهای هوشمند معاملات و فرایندها را به صورت کاملاً تضمینی و بدون اشخاص ثالث انجام می‌دهند. فعالیت و ثبت‌های قرارداد هوشمند قابل پیگیری و غیر قابل برگشت هستند. مجموعه‌ای از قراردادهای هوشمند یک برنامه غیرمتمرکز یا Dapp را می‌سازند.
برای درک بهتر می‌توان این‌گونه آن‌ها را توصیف کرد: آن‌ها مانند دستگاه‌های فروش خودکار فعالیت می‌کنند. وقتی شما قصد خرید یک نوشابه با استفاده از این دستگاه‌ها را دارید، پول را به دستگاه وارد می‌کنید و دستگاه به صورت خودکار پول شما را پردازش می‌کند و نوشابه را تحویل می‌دهد.
جدا از مسائل فنی، قراردادهای هوشمند هم تقریباً مانند دستگاه‌های فوق کار می‌کنند. بدون نیاز به افراد یا سازمان‌های واسطه فرایند پرداخت یا اجرای یک قرارداد را پردازش می‌کنند و در صورت صحیح بودن مفاد قرارداد مشخص شده، فعالیت را انجام می‌دهند.
آن‌ها تنها دستورالعمل‌هایی را که به آن‌ها داده شده را به طور خودکار اجرا می‌کنند.
در ابتدا، دارایی‌ها و شرایط قرارداد، کد گذاری می‌شوند و در بلاک بلاک چین قرار می‌گیرند. این قرارداد بین نود های پلتفرم توزیع و چندین بار کپی شده است. بعد از پردازش انجام شد، قرارداد مطابق با شرایط مشخص شده اجرا می‌شود.
شاید برایتان سؤال باشد که هوشمند سازی فرایندها خیلی وقت است که انجام می‌شود اما تفاوت فرایند قراردادهای هوشمند با فرایندهای معمولی در اینترنت غیرمتمرکز بودن و عدم بازگشت آن است.
مثلاً تراکنش‌های بانکی به صورت هوشمند انجام می‌گیرند اما مثلاً بانک مرکزی می‌تواند جلوی یک تراکنش را بگیرد. در قراردادهای هوشمند شخص یا نهادی قادر به کنترل یک قرارداد نیست و وقتی مفاد یک قرارداد صحیح باشد، این قرارداد به صورت کاملاً خودکار اجرا می‌شود.
هر چیزی که در بلاک چین ثبت می‌شود باید تغییر ناپذیر باشد و بین نودهای مختلف در شبکه توزیع شود. به طور کلی، قرارداد هوشمند باید سه ویژگی زیر را دارا باشد:
- قطعی
- دارا بودن پایانی برای یک فرایند
- ایزوله
در یک بلاک چین همه می‌توانند یک قرارداد هوشمند بسازند و آپلود کنند. با این حال، این قرارداد به صورت عمدی یا غیرعمدی ممکن است دارای اشکالات و ویروس‌هایی باشد. اگر قرارداد ایزوله نباشد، ممکن است کل سیستم را مختل کند. از این رو، بررسی و ایزوله شدن یک قرارداد قبل از اجرا مهم است.
قراردادهای هوشمند اتریوم و نئو از یک سیستمی به نام ماشین مجازی بهره می‌برند.
ماشین مجازی (VM)، یک سیستم کاملاً تورینگ است و روی شبکه اتریوم اجرا می‌شود. این سیستم صرف نظر از زبان برنامه نویسی، به هر میزان که کاربر بخواهد زمان و حافظه در اختیارش قرار می‌دهد. ماشین مجازی روند ایجاد برنامه‌های بلاک چینی را بسیار آسان‌تر و کارآمدتر از همیشه می‌کند. به جای اینکه برای هر برنامه یک بلاک چین ایجاد کنید می‌توانید از یک بلاک چین برای هزاران برنامه استفاده کنید.
در واقع با استفاده از این قابلیت در صورت اشکالی در یک قرارداد، فقط همان قرارداد تحت تأثیر قرار می‌گیرد و به شبکه اصلی آسیبی نمی‌رسد.
مفهوم دیگری نیز به نام داکر (Docker) وجود دارد که مانند ماشین مجازی عمل می‌کند. در اتریوم برای نوشتن قرارداد هوشمند در ماشین مجازی، باید با استفاده از زبان برنامه نویسی مخصوص اتریوم، سالیدیتی این کار را انجام دهید.
در حال حاضر با توجه به بهره‌مندی نئو از داکر، برنامه نویسان می‌توانند با استفاده از زبان‌های C#، Jave و Paython قراردادهای هوشمند خود را توسعه دهند. برای کسب اطلاعات بیشتر به این لینک از سایت رسمی نئو مراجعه فرمایید.
برخلاف اتریوم که فعلاً مبتنی بر اثبات کار و استخراج است، نئو روی الگوریتمی پیشرفته از اثبات سهامفعالیت می‌کند و تمام توکن های آن از قبل تولید شده و به طور خودکار بین اعضای جامعه نئو بر اساس قواعدی توزیع می‌شود. توکن های شبکه نئو دو نوع هستند.
- توکن نئو – سابقاً با عنوان آنت شیرز شناخته می‌شد (ANS)
- توکن GAS – سابقاً با عنوان آنت کوین شناخته می‌شد (ANC)
تعداد تمام توکن های NEO و همچنین GAS هر کدام فقط ۱۰۰ میلیون واحد است. ۵۰ میلیون NEO از طریق پیش فروش‌های اولیه به فروش رفت و ۵۰ میلیون بقیه به مرور زمان در شبکه توزیع خواهند شد. حداقل میزان توکن NEO، واحد ۱ است و در کیف پول های رسمی (نه صرافی‌ها) امکان ذخیره زیر ۱ NEO وجود ندارد.
مکانیزم کامل توزیع نئو بنا بر گفته‌های وب‌سایت نئو به شرح زیر است:
ده میلیون توکن (ده درصد از کل توکن ها) به منظور ترغیب توسعه دهندگان و اعضای شورای نئو مورد استفاده قرار می‌گیرند.
ده میلیون توکن به‌منظور ترغیب توسعه‌دهندگان در اکوسیستم نئو مورداستفاده قرار می‌گیرد.
پانزده میلیون توکن (پانزده درصد از کل توکن ها) به‌منظور سرمایه‌گذاری در پروژه‌های بلاک چین‌های دیگر مورداستفاده قرار می‌گیرند. این توکن ها مختص اعضای شورای نئو هستند و سرمایه‌ها نیز تنها برای پروژه‌های نئو صرف خواهد شد.
پانزده درصد از توکن ها نیز برای شرایط اضطراری ذخیره می‌شوند.
استفاده سالانه از نئو نمی‌تواند بیش از پانزده میلیون نئو باشد.
توکن‌های GAS
دارندگان NEO نسبت به دارایی‌هایشان در کیف پول‌های معتبر نئو از توکن های GAS تولید شده سود خواهند برد. برای هر نئو که در کیف پول خود ذخیره کنید، روزانه ۰٫۰۰۰۳ GAS به شما تعلق می‌گیرد که در آینده می‌تواند بسیار ارزشمند باشد.
میزان اولیه توکن های GAS صفر بوده است و با ایجاد هر بلاک جدید، GAS نیز ایجاد خواهد شد. بنا بر گفته‌های وب‌سایت نئو، طی بیست و دو سال تمام GAS ها توزیع می‌شوند. محدوده‌های زمانی بین هر بلاک نیز پانزده الی بیست ثانیه خواهد بود. دو میلیون بلاک نیز طی یک سال ایجاد شده‌اند.
بنا بر گفته‌های وب‌سایت نئو:
هرسال چیزی در حدود دو میلیون بلاک ایجاد خواهند شد و میزان اولیه GAS در بلاک نیز هشت عدد خواهد بود. هر سال نیز یک GAS از بلاک کسر خواهد شد تا به این وسیله بتوان با گذر از هر دو میلیون بلاک منطبق شد. این کاهش به مدت بیست و دو سال ادامه خواهد داشت. پس از چهل و چهار میلیون بلاک، تمام بلاک‌های ایجاد شده GAS به محدودیت خود رسیده‌اند و پس از آن هیچ GAS جدید ایجاد نمی‌شود.
از Gas در شبکه نئو برای پرداخت هزینه‌های ایجاد قراردادهای هوشمند استفاده می‌شود.
در بلاک چین نئو در حال حاضر در هر ثانیه ۱۰۰۰ تراکنش انجام می‌شود. این در حالی است که سرعت تراکنش‌های اتریوم فقط حدود ۱۴ تراکنش بر ثانیه است. البته فراموش نکنیم که اتریوم در پی افزایش سرعت و کاهش تراکنش‌های شبکه است و به گفته ویتالیک بوترین به زودی اتریوم جدیدی را خواهید دید.
توکن GAS ارز دیجیتالی است که برای پرداخت هزینه‌های بلاک چین کابرد دارد. هرکس که مایل به ثبت قرارداد هوشمند و ایجاد برنامه اش روی شبکه باشد، باید هزینه‌های آن را با توکن های GAS پرداخت کند. با توجه به اینکه شبکه نئو مبتنی بر اثبات سهام است، به داراندگان نئو در کیف پول‌های معتبر نئو (نه صرافی‌ها) نسبت به دارایی‌شان هر روز مقداری توکن Gas تعلق می‌گیرد. بنابراین برای ارسال تراکنش نیاز به پرداخت کارمزد نیست و کارمزد ناچیزی به طور خودکار از GAS های تعلق گرفته به نئوها کم می‌شود.
منبع: ارز دیجیتال
دیدگاه خود را بنویسید